انجمن فیزیک ایران طی بیانیه‌ای با اعلام این مطلب آورده است: دستیابی ایران به فناوری هسته‌ای موضوعی است که در ماه‌های گذشته لایه‌های مختلف اجتماعی را در داخل و خارج کشور به خود مشغول کرده بود. اکنون که بحث‌های پیرامون این موضوع فروکش کرده است، انجمن فیزیک ایران بنا به مسؤولیت اجتماعی‌اش در آگاه‌سازی علمی جامعه بیان می‌دارد که کشور ما شاید به دلیل رکود تاریخی چندصدساله در زمینه علمی و احساس شدید عقب‌افتادگی از جامعه بین‌المللی نیاز به موفقیتهای مقطعی داشته باشد اما این موفقیتهای مقطعی تنها غرور کاذب در جامعه ایجاد می‌کند و در نهایت توسعه پایدار ما را کند خواهد کرد.
در بخش دیگری از این بیانیه، انجمن فیزیک ایران متذکر شده است: ادعای دستیابی ایران به فناوری هسته‌ای و استفاده‌های صلح‌آمیز از آن، نبود حمایت از زیرساخت‌های ضعیف موجود و گاهی تخریب آنها، بی‌توجهی به تربیت نیروی انسانی متخصص در زمینه‌های علوم و فناوری هسته‌ای، حمایت نکردن از تحقیقات در این زمینه‌ها و فقدان آینده‌نگری لازم همگی حکایت از سست بنیان بودن این ادعا دارد و ما را از تبعات ناشی از ادعای دستاوردی که نداریم نگران می‌کند.
گفتنی است که پیش از این رئیس جمهوری و سایر مقامات عالی کشورمان بر دستیابی ایران به انرژی هسته‌ای توسط کارشناسان کشورمان تأکید کرده بودند. منبع: رویداد
خوشحالم از اینکه جمعی از متخصصان این رشته بالاخره به حرف آمدند و دو کلام حسابی در این زمینه نگاشتند.
مشکل عقب افتادگی(چند صد ساله) حل شده که غصه موفقیتهای مقطعی را میخورند؟
لابد نیجریه که ماهواره در مدار قرار داده از غصه مسایل مقطعی باید دق کنه
فکر کنم سوء تفاهم شده دوست عزیز. بیانیه کامل آنها را می توانید در سایت ایسنا (و احتمالاً در مجله فیزیک مرکز نشر دانشگاهی) بخوانید. به نظر من درست می گویند. اصولاً دکتر منصوری و دوستانش در این چند ساله خیلی تلاش کرده اند که هیجانهای بی مورد ملی (مثل همین قضیه انرژی اتمی و یا خودباختگی های ناشی از نتایج المپیادهای جهانی) را از دیدگاهی منطقی و دلسوزانه فرو بنشانند. البته حرفشان باب طبع ارباب قدرت و نیز عوام نیست ولی حرف حساب است.
واقعا جالبه آدمی که تو تین مملکت نیست اینقد ربه مسائل مملکتش حساسه نمی دونم شاید همه اینجورین!
بهزاد جان
هر کجای عالم که باشی، ایران وطن توست و دلت برای آن می تپد. این را خودم هم باور نمی کردم تا به آن مبتلا شدم.
بابا از امثال دکتر ایرجی و اخوان و اردلان و صدیقی و مهدوی و وساقی و.... که بیشتر از این هم نمیشه انتظار داشت.
خدا حفظشان کند روبی جان و امثالشان را زیاد گرداند.
سلام... استاد یکی از درسها مون خانم فهمیده و پُریه که در مقطع دکترای کامپوتر تحصیل میکنه.وسط درس بحث به بعضی مسائل سیاسی کشیده شد و گفتن "من با اطمینان بهتون میگم که این حرفها بهانست.ایران سلاح هسته ای از کجاش؟ میدونید هزینه ابر کامپیوتری که برای این کار نیازه به اندازه بودجه 4 سال کشوره؟اون مرکز اتمی رازی رو رفتید توش؟ مسخرست! هیچ گونه امکاناتی نداره... یا بوشهر، توی اون مدتی که ما اونجا بودیم کاری ندیدیم،همه فامیل و قوم وخویش بودن و هیچ خبری نبود و ..." در آخر هم ازمون خواست موارد پروتکل رو مطالعه کنیم و مثل عوام قضاوت نکنیم...
البته جسارتاً تصور نمی کنم تولید بمب اتم به سوپر کامپیوتری آنچنان قدرتمند نیاز داشته باشد. مشکل ما مشکل سخت افزار نیست، چرا که سخت افزار را به هر روی می توان تهیه کرد. سوپر کامپیوتر را می توان ساخت حتی با چندین دستگاه پلی استیشن-۲. مشکل ما ضعف و ولنگاری مدیریت، ارزش قائل نشدن برای نیروی انسانی (که در اینسوی دنیا از همه چیز با ارزش تر و قیمتی تر محسوب می شود) و نداشتن اصول و قواعد تکنیکی و اخلاقی در کارهاست. ما نمی توانیم بمب اتم بسازیم درست به همان دلیلی که قبلاً گفتم یعنی به این دلیل که نمی توانیم پیکان بی نقص بسازیم. چرا که ما متعهد به ارائه محصول با کیفیت نیستیم. همه هم و غممان خودنمائی یا کسب سودهای مادی و معنوی زیاد در مدت زمان اندک است و و و ...