قطعه ای از جبران خلیل جبران

این قطعه را از جبران خلیل جبران خواندم، اینقدر زیبا بود که دلم نیامد شما هم نخوانده باشیدش: « خدای خوب و خدای بد بر بالای کوه با هم روبرو شدند.     خدای خوب گفت: روزت به خیر برادر.    خدای بد پاسخی نداد.    خدای خوب گفت: امروز سردماغ نیستی.    خدای بد گفت: نه، زیرا که این روزها غالبا مرا به جای تو می گیرند و به نام تو می خوانند                         و با من چنان رفتار می کنند که انگار من توام. این مرا خوش نمی آید.     خدای خوب گفت: ولی مرا هم به جای تو گرفته اند و به نام تو می خوانند.     خدای بد به راه افتاد و رفت،‌ دشنام گویان به بلاهت انسان.»