فرا رسیدن ایام عزای سرور آزادگان جهان، حضرت امام حسین (ع) -هم او که در لحظه جان دادن بشر را به آزادگی دعوت نمود - تسلیت باد.

شراره می کشــــــــدم آتش از قلم در دست       بگـــــــــو چگونه توان برد ســـــــــــوی دفتر دست

قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی است        که با نوشتن نامت شـــــــــــــــــــود معطر دست

حدیث حسن تو را نور می بـــــــــرد بر دوش        شکوه نــــــــــــــــــــام تو را حور می برد بر دست

چــــــــــــــــنین به آب زدن امتحان غیرت بود        وگرنه بود شــــــــــــــــــــما را به آب کوثر دســــت

چو دست برد به تیغ آســــــــــــمانیان گفتند        به ذوالفقار مگر برده است حــــــــــــــــیدر دست

بــــــــــــــــــــــــرای آنکه بیفتد به کار یار گره         طناب شـــــــــد فلک و دشت ســــــــراسر دست

چو فتنه موج زد از هر کران و راهش بست           شد اسب کشتی و آن دشت بحر و لنـگر دست

بریده باد دو دســـــــــــــــتی که با امید امان        به روز واقـــــــــــــــــــعه بردارد از بــــــــــرادر دست

فرشته گفت بینداز دســـــــت و دوست بگیر         چنین مـعامله ای داده است کـــــــــمتر دســــت

صنوبری تو و سروی به دست حاجت نیست        نـــــــــــــزیبد آخـــــــر بر قامت صنوبر دســــــــــت

چو شیر طعمه به دندان گرفت و دست افتاد         به حــــــــــــمل طعمه نیاید به کار دیگر دســــت

گـــــــــرفت تا که به دندان ابوالفضائل مشک         بـه اتفاق بـــه دندان گــــــــرفت لشکر دســـــت

هــــــــــــوای ماندن و بردن به خیمه آب زلال         اگر نداشت چه اندیشه داشت در سر دســــت

مگر نیامدن دســــــــت از خـــــجالت بــــــود         که تر نشد لب اطفال خیل و شــــــد تر دســت

به خون چو جــــــــعفر طیار بال و پر می زد          شــــــــنیده بود شود بال روز مــــــحشر دســت

حکایت تو به ام البنبن که خــــــــواهد گفت         وزیــــــن حدیث چه حالی دهد به مــادر دســت

به همدلی همه کس دست می دهد اول            فـــــدای هـــــــمت مــــــردی که داد آخر دسـت

در آن سـموم خـــــزان آنقدر عجیب نـــبود           که از وجــــــــود گلی چــون تو گشت پرپر دسـت

به پای بوس تو آیم به سر به گوشه چشم           جـــــــــــــواز طـوف وزیـــارت دهد مرا گر دســـت

نـــه احتمال صـــــــــبوری دهد پیاپی پــــای         نه افـتـخار زیـــــــــــــــــارت دهد مـــــکرر دســـت

به حکم شاه دل ای خواجه خشت جان بگذار        ز پـیک یـــــــــــــار چه سرباز می زنی هر دست

به دوســــــــــــت هرچه دهد اهل دل نگیرد باز      حــــریف عشق چنین می دهد به دلـــبر دســـت

* شاعر را فراموش کرده ام ولی تصور می کنم موسوی گرمارودی باشد. با تشکر از جناب نصیر، شعر از ابوالفضل زروئی نصرآباد است.     گل آقا خوانها ستون تذکره المقامات ایشان را به یاد دارند.

* اگر سکته وزنی با غلط املایی در شعر است بر من ببخشایید که خطا از بنده حقیر در تایپ کردن بوده است.

* التماس دعا دارم از همه عاشقان و شیفتگان و مخصوصا متفکرین در راه و سیره و مسلک آن امام همام.