بعد از دوهفته بالاخره فرصت شد که مطلبی منتشر کنم.

اول) از منصور عزیز به خاطر محبتهایش متشکرم و معذرت می خواهم که دو بار قرار گذاشتم ببینمش اما موفق نشدم. امیدوارم دلگیر نشده باشد.

دوم) پاسخ نظرهای مطلب قبلی را هم نوشته ام.

سوم) ادامه ره آورد سفر را به زودی شروع خواهم کرد.

چهارم) مخلص همه دوستان. نمی دانید که احساس در وطن بودن (با همه عیب و ایرادهائی که اینجا دارد) چقدر لذتبخش و شیرین است. انگار که از بیابانی برهوت به باغی مصفا رسیده باشی. اگرچه سفرکردن و زندگی در دیگر نقاط این زمین پهناور هم تجربه ای به یاد ماندنی است و البته تکرار شدنی و ارزشمند. با این حال هر کجا که باشی دلت هوای بوم و بر خودت را دارد. به قول شاعر: موجم که سفر از وطنم دور نسازد...

یا حق