درگذشت دو قلوها

لاله و لادن بیژنی، دو قلوهای بهم چسبیده ایرانی که بیش از ۴۰ ساعت تحت عمل جراحی جداسازی بودند، پس از جراحی و به فاصله یکساعت از یکدیگر درگذشتند.

راستی زیستن زیباست
بوی گل، بوی بهار
   بوی سر سبز شدن، روئیدن
     عطر رستن، آن هم
                                 در کنار هم
                                      می کند سر مستت
مرگ اما می آید
       بی صدا و آرام
           و تو می اندیشی
     بی تو ای همراهم
         همه گلها بی بوست

زندگانی زیباست
      مردن اما وقتی
             من و تو با هم
                 پای در راه سفر بگذاریم
                                                  می شود زیباتر

اول قدم از عشق سر انداختن است ...

قول داده بودم که حال و هوای اینجا را ببرم توی شعر. خوب بسم الله:

من در میان نـــــبودم دل بــــود و یـــار هـر دو            از بیخودی به شـــــکرم وزانتظار هر دو
گر پرده سنج عشقی بگشای گوش و بشنو            گویند یک انالحق مـنـــصور و دار هر دو
جــــــــــرم نکرده مـــــــا تا کی عـــــــتاب دارد         یکسو کنیم اکنون مائیم و یــــار هر دو
از ســــرکشی نکردی یکبار رنــــــجه پــــــا را           تا شــد سفید چشمم در انتظار هر دو
آمــــد ز طرف کــــویت صــــــبح ازل نســیمی          بـــــوی تو را گرفتیم مــــا و بــهار هر دو
کشتی شکستگانیم در ورطـــــه ای که دارد           طــــــوفان بیقراری بــــــحر و کنار هر دو
زینسان که از تغافل گوش گل است سنگین             یک پرده می ســــراید زاغ و هزار هر دو
از زلـــــف یــــــار دیگر کی عقده می گشایـد            دست و دلی که رفته مــا را ز کار هر دو
آگه حزین بیدل از حال حسن و عشق است             دارنــــــــد بلبل و گل یک خار خار هر دو

( شعر از حزین لاهیجی)

سهراب

نمی دانم چرا یکدفعه یاد سهراب سپهری افتادم. یاد آن قسمت از «خانه دوست کجاست» که می گوید:

رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید

و با خودم فکر می کنم چطور یک شاعر می تواند از یک واقعه ساده روزمره یعنی انداختن ته سیگار روشن روی زمین شنی (احتمالاً کنار دریا) در شب، عبارت به این لطیفی و زیبائی بسازد؟
می خوام یه مدتی حال و هوای این وبلاگ رو ببرم تو شعر وشاعری!